pierwszy

Nie planowałam przenosin, ale, cóż, tak wyszło. Informacje a propo tego znajdziecie pod starym adresem. Wstępniak do tego rozdziału pominę, bo znajdował się już tam.

rozdział pierwszy

przypadkiem przechodzili nieopodal…?

siódma klasa nie upływała pod znakiem nauki – na pewno nie w moim przypadku. Byłam bardziej zajęta rozgrywkami, przejmowaniem się i Chadem. Niekoniecznie mnie zresztą nauka interesowała – wolałam zrobić na złość rodzicom, niż mieć prestiżową, dobrze płatną pracę – nigdy zresztą nie zależało na pracy zawodowej.  Toteż w ostatnim semestrze nauki w Hogwarcie osiągnęłam wiele – pogodziłam się w końcu z Clarity, moje relacje z Chadem poprawiły się w cudowny sposób, przestałam dzięki temu tak często patrzeć w stronę stoły Gryfonów – ale OWUTEMy zdałam średnio – bardzo średnio, właściwie z astronomii i starożytnych runów ledwo zdałam. Potem przeszłam wiele umoralniających rozmów z Flitwickiem, nauczycielami tychże przedmiotów, mateczką, przyjaciółmi – ale byłam zadowolona. Już od dawna wiedziałam, że nie będę całe życia przerzucać papierów w Ministerstwie czy też machać różdżką dla jakiejś ważnej osobistości – żadne ze stanowisk, na których chętnie widziałaby mnie mama, nie było dla mnie dobre.

            Nie miałam też zamiaru przystępować do Zakonu Feniksa, chociaż niektórzy szkolni przyjaciele i Albus Dumbledore wielokrotnie proponowali mi przystąpienie do niego. Chciałam prowadzić spokojne życie, udawać, że nie ma wojny, cieszyć się ze swojej egzystencji i w żadnym wypadku jej nie narażać, zwłaszcza, że miałam dla kogo je przeżyć.

            W planach miałam tylko cieszenie się ostatnimi chwilami w Hogwarcie, a potem – najprawdopodobniej – zawodową grę w quidditcha.

            Chociaż właściwie nie tylko. Była jeszcze jedna rzecz, którą postanowiłam uwzględnić w swoich planach. A właściwie osoba.

            Znajdowała się tam już od jakiegoś czasu, ale po OWUTEMach ostatecznie zaklepała sobie w nich miejsce. Było ciepło, słońce postanowiło także ucieszyć się z naszej wolności i zaszaleć chociaż przez chwilę na niebie. Rozłożyło szeroko ręce i chwytało a objęcia każdego, kto obdarzył je uśmiechem. Po ostatnich testach ja, Chad, Clarity, Marcus, Dolph i  Matt wyszliśmy na błonia, by wraz z innymi siódmoklasistami lec w jego promieniach przy brzegu jeziora, rozkoszując się możliwością zażegnania stresu. Wyciągnęliśmy się na trawie z błogimi uśmiechami i długo rozmawialiśmy, śmialiśmy się i obiecywaliśmy, że utrzymamy ze sobą kontakt po szkole. Z tego wszystkiego aż zrobił się wieczór. Pierwsi wstali Matt i Dolph, szukając trochę prywatności. Potem wstała Clarity, ogłaszając, że jest bardzo śpiąca i rzuciwszy spojrzenie na mnie i Chada, pociągnęła ze sobą też Marcusa.

            Royce i ja leżeliśmy jeszcze trochę. Nie jestem w stanie stwierdzić, jak długo, nie zwracałam uwagi na upływający czas. Wpadłam w dziwny, ale przyjemny stan błogiego otępienia i trwałam w nim, dopóki Chad nie spoważniał w pewnym momencie, gładząc mnie po twarzy wierzchem dłoni.

            – Cess? – Zmarszczył lekko brwi w zamyśleniu.

            – Hmm?

            – Pobierzmy się. Po szkole.

            Zamrugałam szybko oczami, przyglądając się mu z uwagą. Nie wyglądał, jakby sobie żartował.

            – Prosisz mnie o rękę? – spytałam głupio, nieokreślonym tonem, czując zamieszanie wewnątrz siebie, nieokiełznane myśli pędzące we wszystkie strony świata.

            – Tak.

            Sama nie wiem, co we mnie wtedy siedziało, ale nie zastanawiałam się długo nad odpowiedzią. Właściwie w ogóle się nie zastanawiałam. Słowa po prostu wypłynęły z moich ust.

            – Dobrze. Zgadzam się.

*

rażące światło słoneczne wpadające do pokoju przez duże okno wieńczące ścianę naprzeciwko łóżka zakuło w oczy, wyrywając mnie brutalnie z beztroskiego snu. Zmarszczyłam się, zwijając się w kłębek pod kołdrą, pragnąć wrócić do tamtego stanu. Właściwie byłam pełna uznania dla pomysłu, by nie budzić się już więcej, nigdy. Spać do końca świata.

            Gdyby tylko nie koszmary.

            Ale akurat tamtej nocy wyjątkowo nie miałam żadnych snów, raz jedyny zostawiły mnie w spokoju i pozwoliły względnie odpocząć.

            Ziewnęłam przeciągle, wyciągając się przy tym na całą długość łóżka, jakbym starała się zająć sobą jak najwięcej miejsca. Chwilę później dotarł do mnie dźwięk dzwonka.

            Rozbrzmiewał niemal agresywnie i wydawało mi się, że ktoś już długo stoi pod drzwiami, w dodatku ani myśli sobie pójść, co obecnie bardzo by mnie uszczęśliwiło. Musiałam powiem odrzucić kołdrę, przy czym zatrzęsłam się z zimna, gdy owiało mnie chłodne, październikowe powietrze. Szczęknąwszy kilka razy zębami, naciągnęłam szybko czerwone flanelowe spodnie od piżamy za duże o dwa rozmiary, które niezmiennie od czterech bodaj tygodni wisiały na belce przy moim łóżku. Wsuwając naprędce bambosze w kształcie kurczaków, pobiegłam w stronę drzwi wejściowych, z irytacją wykrzykując kilka przekleństw, gdy osoba, która czekała na moje przyjście, znów zaczęła się agresywnie wręcz dobijać.

            – Spokojnie, już otwieram! – wykrzyknęłam ze złością i rzuciłam krótkie spojrzenie przed judasza. Zdjęłam łańcuch z drzwi i otworzyłam je na oścież.

            To była Clarity. Opierała się o framugę, patrząc na mnie z jawnym zniecierpliwieniem wymieszanym z troską. Miała lekko zaróżowione od zimna policzki o naelektryzowane włosy, unoszące się w zabawny sposób dookoła jej twarzy.

            – To ty jeszcze spałaś? – zapytała z oburzeniem, bez zaproszenia wciskając się do mieszkania. Rzuciła torebkę na ławkę stojącą przy drzwiach i odwróciła się w moją stronę, rozpinając przy tym guziki płaszcza.

            Spojrzałam na zegarek. Uniosłam na krótką chwilę brwi, gdy okazało się, że już jest dawno po południu. Właściwie było już nawet po porze obiadowej.

            – Dobrze mi się dzisiaj spało – wyjaśniłam cicho. W istocie, udało mi się przespać dwanaście godzin, a było to niewiele mniej niż suma godzin przespanych przeze mnie w przeciągu ostatnich dwóch tygodni. Najwyższy wynik od roku.

            Clarity westchnęła, rzucając płaszcz na ławkę, a potem podeszła do mnie i objęła mocno za szyję.

            – Cess, nie możesz się w taki sposób umartwiać.

            Nie poruszyłam się nawet. Te słowa słyszałam z jej ust kilka razy w tygodniu, nigdy jeszcze jednak nie wzięłam pod uwagę spełnienia tej prośby.

            Clarity odsunęła się ode mnie na odległość ramienia i przyjrzała dokładnie – tak właśnie wyglądała cała operacja za każdym razem, gdy się widziałyśmy. Najpierw mnie karciła, potem wyrażała zmartwienie, jeszcze później sprawdzała, czy przypadkiem nic się nie pogorszyło, a potem próbowała wywołać we mnie ożywienie na milion różnych sposobów.

            Tym razem złapała mnie pod ramię i zaciągnęła do salonu, popychając mnie na małą, jasnozieloną sofkę, sama zaś rozsiadła się w starym, zapadniętym fotelu, który stanowił moje ulubione siedzisko. Co jednak taka Clarity mogła wiedzieć o moich zwyczajach?

            – Wczoraj był u nas na obiedzie Remus Lupin – powiedziała, opierając skrzyżowane ramiona na podołku, by zrównać się ze mną spojrzeniem, fotel bowiem był dość znacząco wyższy od sofy. Patrzyła na mnie z bliska, a gdy nie dostrzegła szczególnego zainteresowania z mojej strony, westchnęła po raz kolejny i odwróciła się, by wycelować różdżką wyciągniętą szybkim ruchem z kieszeni przez otwarte drzwi kuchni. Wykonała lekki ruch nadgarstkiem, a ja usłyszałam dochodzące zza ściany ciche, metaliczne pobrzękiwania.

            – Była też Dolphine. Chyba go lubi. – Znów uważnie mi się przyjrzała. Wydawała się być zmartwiona – zazwyczaj lepiej się ze mną rozmawiało, dzisiaj byłam rozleniwiona spokojnie spędzoną nocą. Zrobiło mi się jej szkoda – tak bardzo przejmowała się moim stanem.

            – Byłoby fajnie, gdyby się zeszli – powiedziałam po chwili ciszy, dokładnie analizując, jaka wypowiedź by ją usatysfakcjonowała. Ale po szybkim zerknięciu na jej twarz okazało się, że to jej jeszcze nie uspokoiło. Zacisnęła wargi, a w oczach miała przyganę. Po chwili znów odwróciła się w stronę drzwi do kuchni, znów wykonała ruch różdżką, a po chwili w naszą stronę leciały dwa ogromne kubki z parującą zachęcająco zawartością. Wylądowały na szklanej powierzchni ławy z cichym stuknięciem, odwracając się od razu uchami w naszą stronę. Podniosłam swój, jak się okazało, wypełniony po brzegi mocną, czarną herbatą. Uniosłam go trochę, by obejrzeć naczynie, które co prawda widziałam już kilka tysięcy razy w życiu i mogłam w każdej chwili opisać dokładnie każdą nierówność w porcelanie i każde wyszczerbienie (jedno miało kształt prawie idealnie równego trójkąta, drugie przypominało trochę głowę kota), ale jednak tym razem wydało się szczególnie interesujące. Było całe białe, z brązowym, „ociekającym” napisem – „dom jest tam, gdzie czekolada!”. Przynajmniej miałam na czym skupić wzrok.

            A Clarity, czułam to, nadal mi się przyglądała, popijając przy tym ciepłą herbatę, o czym świadczyły bardzo nieeleganckie, głośne siorbnięcia.

            – Szkoda, że Remus nie wydaje się być nią zainteresowany w ten szczególny sposób – powiedziała powoli. – W ogóle chyba nigdy nie zauważyłam, by interesowała go jakaś kobieta.

            – Może interesują go mężczyźni – udało mi się zażartować, na dodatek wyjątkowo żałośnie. Uśmiech, który dodałam do dowcipu też wyszedł kwaśny i sztuczny, Clarity jednak doceniła moje starania i uśmiechnęła się, może trochę blado, ale z pewną ilością ulgi.

            – Nie sądzę. On chyba ma po prostu jakiś poważny problem. Może nie ma o kim z tym porozmawiać i to dlatego wydaje się być czasami taki umęczony – zastanawiała się na głos Fanceford, wzrokiem rysując jakieś wzory na ścianie ponad moją głową. – Aczkolwiek jest jednym z tych, którzy najbardziej angażują się w działanie Zakonu.

            Rozmowa znów schodziła w tym kierunku. Ostatnio wszyscy żyli Zakonem, rzadko kiedy toczyły się rozmowy na jakikolwiek inny temat, jeśli nie było w towarzystwie kogoś niewtajemniczonego. Jeśli już rozmowa zbiegała z tego toru, mówiło się o tym, kogo ostatnio zamordowano, czego słuchało się jeszcze gorzej.

            Byłam jedną z nielicznych osób, które odmówiły wstąpienia do Zakonu Feniksa. Na początku ludzie zaczęli przyglądać mi się z nieufnością, czasami nawet bezwstydnie starając się dopatrzeć czegoś na moim przedramieniu. Później zaczęli jawnie nazywać mnie tchórzem. Niektórzy. Ale w sumie mieli rację.

            Przecież jedynym powodem, dla którego nie chciałam angażować się w wojnę, był paniczny lęk przed utartą życia. Nawet po tym, jak przestało mieć jakąkolwiek wartość.

            Więc słuchało mi się wyjątkowo źle o tym, jak wszyscy najbliżsi mi ludzie narażają się co chwila na niebezpieczeństwo, uważając to najwyraźniej za sens swojego istnienia.

            Słysząc więc słowo „Zakon” odetchnęłam głęboko, topiąc westchnienie w łyku herbaty, parząc się przy tym boleśnie w język.

            – A co słychać u ciebie? – zmieniłam temat, żeby przypadkiem Clarity, zachęcona moją dość żywą reakcją, nie brnęła dalej w ten temat. – Kto został z dziećmi?

            – Mama – odparła, a na jej twarzy odmalowało się zniechęcenie. – Nie chce dać za wygraną i ciągle namawia nas, żebyśmy wysłali je do szkoły w stanach. Kiedy one nie mają nawet dwóch lat!

            Uśmiechnęłam się półgębkiem. To był jeden z przyjemniejszych tematów. Życie Clarity potoczyło się zupełnie inaczej niż moje – w tym momencie tworzyła już szczęśliwą rodzinę, a historie o tym, jak jej matka stara się mieć jak największy udział w wychowaniu jej małych córeczek, bliźniaczek jednojajowych, było wyjątkowo zabawne. Może dlatego, że brzmiało bardzo swojsko.

            Zazdrościłam jej. Była naprawdę szczęśliwa. Zaraz po szkole, kiedy tylko rozpoczęła staż w dziale plotkarskim w „Czarownicy”, nad którym obecnie pełniła pełny nadzór, spotkała miłość swojego życia – o dziesięć lat starszego od siebie Camerona, który był naprawdę fantastycznym facetem – właśnie takim, jakiego najgoręcej życzyłabym swojej najlepszej przyjaciółce. Był niezwykle ciepły i oddany, a co najważniejsze kochał Clarity, a ona kochała jego. Czasami miałam ochotę ich pobić za to, że oboje ryzykują życie, w czasie kiedy mają potomków. Nie przekonywały mnie ich wyjaśnienia, że chcą wywalczyć dla córek lepszy świat. Co to za lepszy świat, kiedy nie ma się rodziców.

            – Przecież gdyby nas zabrakło, zajęłabyś się nimi – mawiała Clarity, gdy zdarzało mi się jej to wytknąć. Za pierwszym razem uznałam, że przekomarza się ze mną i zachichotałam, ale minę miała bardzo poważną i za chwilę uśmiech zszedł mi z twarzy, ustępując miejsce zakłopotaniu.

            – Są przeurocze. Weź je ze sobą następnym razem, kiedy będziesz się do mnie wybierać – powiedziałam, w sumie całkiem szczerze. Clarity rozpromieniła się na te słowa.

            – Wezmę, musisz je zobaczyć, nawet nie masz pojęcia, jak urosły, odkąd ostatnio je widziałaś. Josephine już zaczyna dokuczać Cecilly, a Cecilly robi dużo krzyku, starając się jej oddać. Są przecudowne.

            Widok rozjaśnionej twarzy przyjaciółki poprawiła mi humor. Jej córki, Josephine Sarah i Cecilly Maurice były wyjątkowe. Przede wszystkim były jedynymi berbeciami, które mogły znajdować się w moim pobliżu, nie wywołując we mnie ataków paniki.

            – Jas nie będzie miała z nią tak łatwo, ja wiem, że Cess się wdała w swoją ulubioną ciotkę! – skomentowałam radośnie, a Clarity roześmiała się. Była podwójnie szczęśliwa, bo rzadko udawało jej się poprawić mi nastrój aż do tego stopnia.

            Udało jej się nawet tak, że prowadziłyśmy radosną konwersację, póki znów nie rozległ się dźwięk dzwonka. Clarity urwała w pół słowa historię o tym, jak bliźniaczki kłócą się zawzięcie o pluszowego królika, nota bene mój prezent z okazji ich przyjścia na świat, a moja mina zrzedła.

            Bo tylko jedna osoba oprócz Fanceford zwykła odwiedzać mnie u mnie w mieszkaniu w weekendy.

            Westchnęłam, mając jej za złe, że przerwała tę chwilę zapomnienia i wstałam, by otworzyć drzwi.

            Miałam rację. W progu stała moja matka.

            Wyglądała na zirytowaną, ale to akurat nie była nowość – wyglądała tak prawie zawsze. Nerwowo postukiwała obcasem, a ręce splotła na klatce piersiowej, przybierając bardzo agresywną, władczą pozę.

            – Dzień dobry, szanowna pani matko – powiedziałam ironicznie, uśmiechając się półgębkiem.

            – Zachowuj się, Cecilly Haley! Czy ty masz na sobie piżamę? – matka zmierzyła mnie krytycznym spojrzeniem. Zazwyczaj nie zwracała uwagi na moją piżamę. Czy też raczej przestała robić o tym uwagi, prawdopodobnie się przyzwyczaiła. Toteż dopiero po tych słowach zwróciłam uwagę, że razem z nią jest ktoś jeszcze.

            Mężczyzna. Wysoki i postawny, ciemnowłosy. Pierwszym, co rzucało się w oczy, było to, że jest do granic możliwości wychuchany, wygląd miał dopracowany do perfekcji. Idealnie przycięte włosy, gładka, starannie ogolona, kanciasta szczęka, śnieżnobiałe, idealnie równe zęby odsłonięte w asymetrycznym uśmiechu czarującego biznesmena, zapięta na ostatni guzik idealnie wyprasowana koszula w połączeniu z idealnie dopasowanym, markowym garniturem, wypucowane na idealny połysk czarne włoskie buty, paznokcie spiłowane w idealne półkola, mięśnie rysujące się lekko pod materiałem koszuli zdawały się być idealnej rzeźby. Zionęło wręcz od niego ideałem, na co nie powstrzymałam się od lekkiego skrzywienia. Był może przystojny według ogólnie przyjętych standardów, ale wydawał się być niemęski przez ten dopracowany wygląd. Poza tym przyglądał mi się natarczywie, co nie było zbyt komfortowe. Bezwstydnie się wręcz gapił, sprawiał wrażenie, jakby wykonywał w pamięci bardzo skomplikowane działanie matematyczne – taką miał minę. Zinterpretowałam to tak, że mnie ocenia. Poza tym na odległość czuć było, że jest mugolem.

            – Cess, muszę lecieć do domu – usłyszałam zbliżający się głos Clarity. – Obiecałam zwolnić Camerona z posterunku o piątej, a jest już piętnaście po, nienawidzę tego, ale chyba się nawet teleportu… – odwróciłam się akurat, by zauważyć jak przystaje w pół kroku, będąc w trakcie zakładania płaszcza i patrzy zmieszana na gościa mojej mamy. Szybkim ruchem ręki schowała za siebie różdżkę. – To jest, chyba wezmę taksówkę. Bo mnie Cam zabije.

            Mimo moich błagalnych spojrzeń i niemych komunikatów przesyłanych spojrzeniem, Calrity pożegnała się ze mną przepraszającym tonem, przepchnęła się obok faceta w drzwiach, witając przy tym powściągliwie moją mamę i zniknęła na schodach klatki schodowej. Za chwilę rozległo się ciche pyknięcie, którego jednak niewtajemniczony mugol zinterpretować jako teleportacji nie miał prawa.

            Mama wydała się być pocieszona tym, że Clarity wyszła. Zwróciła się do mnie znowu.

            – Idź się ubierz, dziecko, a ja zaprowadzę gościa do salonu.

            Miałam ochotę coś powiedzieć – niemiłego – ale darowałam sobie i, obrzuciwszy ich dwójkę spojrzeniem pełnym dezaprobaty, zostawiając przy otwartych drzwiach wejściowych, poszłam do pokoju po szlafrok.